Nie mam dzieci. Ale nie uważam, że to przeszkoda na drodze do dobrych wpisów o rodzicielstwie, czego dobitnym przykładem jest wpis „Matki jak krowy na zielonej łące„. Podobnie jest zresztą Conchitą Wurst.

Pamiętasz wiersz pt. „Bagnet na broń”, którego wszyscy na blachę uczyli się w szkole? Tam był taki fragment: „pod drzwiami staną, i nocą kolbami w drzwi załomocą”. I jak dziś patrzę na zagorzałych przeciwników występu Conchity Wurst w Polsce, to myślę sobie, że jedyną słuszną odpowiedzią na pytanie z tytułu jest dla nich wojenna poezja. Ale na spokojnie rozbierzmy ich argument jeden po drugim. Prozą.

„Bo dzieci oglądają telewizję”

Coś mi się zdaje, że prędzej austriacka drag queen zaśpiewa im z YouTube’a. Ale ok, uznajmy, że to faktycznie nie jest przekaz dla twojej pociechy. Pytanie tylko, czy Conchita Wurst przyjeżdża pod hasłem: „teatrzyk uliczny dla przedszkolaków – wstęp wolny”? Nie. Czy jakikolwiek rozsądny rodzic pozwoli dziecku oglądać relację w telewizji? Nie. I w końcu najważniejsze pytanie: czy ze wszystkiego, na co szkrab może natknąć się w przekazie medialnym, drag queen stanowi największe zagrożenie? Nie. Trzy razie „nie”. Niestety, nie przechodzicie do następnego etapu z tym argumentem.

„W głowach dzieci może wytworzyć się schemat na temat człowieka „nieokreślonego”

Ciekawe. Wyjątkowo ciekawe. Nigdy nie byłem dobry z biologii, ale nie widzę w tym nic trudnego do określenia. Biologicznie to mężczyzna. Jaśniej? Proszę: płeć męska, ma siusiaka, nic sobie nie poobcinał. I wbrew pozorom nie jest osobą transseksualną, że zacytuję z wywiadu: “I’m strict about the difference. What I do is performance, it’s staged, it’s glamour – it’s not real life. But for trans people, being born in the wrong body – there’s nothing glamorous or easy about that.”

A że scenicznie wymyślił sobie inny image? Cóż, to wielce zastanawiające, dlaczego do dziś nikt z telewizji nie zdjął kabaretu Koń Polski, gdzie koleś w zaroście grał Helę. Nikt nie widział zagrożenia w krejzi Mariolce (także granej przez faceta). Mało tego. Dlaczego nikt się nie oburza, że dzieci w cyrku oglądają klauna – postać, w której niekiedy trudno odgadnąć płeć? Jeśli jesteś rodzicem, który nie potrafi wytłumaczyć, że to forma aktorstwa (tak jak w filmie lub teatrze) i że ktoś po prostu wciela się w rolę tak jak małe dzieci udają Batmana, bo chcą się przez chwilę poczuć kimś, kim nie są, to się do tej roli po prostu nie nadajesz.

„Nie ma na żłobki i przedszkola, ale z publicznych pieniędzy zaprasza się i promuje człowieka z chorą ideologią.”

Czyli jutro w gazetach: „Conchita Wurst zabrała twojemu dziecku miejsce w przedszkolu”, tak? A teraz na poważnie. Kiedy ujrzałem ten argument, szczerze się ucieszyłem. Z dwóch powodów. Oczywiście, jestem za tym, by występy były organizowane przez prywatne podmioty. Ale z drugiej strony ten argument wymusza sprawiedliwe, bliźniacze postępowanie.

Dobrze, nie przepalajmy publicznego siana na takie występy. Jednocześnie, jeśli chcemy żłobków i przedszkoli, nie przekazujmy milionów złotych na budowę Świątyni Opatrzności Bożej. Ile placówek dla dzieci można byłoby otworzyć, gdyby pieniądze na wzniesienie tego sacrum zostały w budżecie państwa? Bądźmy konsekwentni. Jeśli osoby z konserwatywnym poglądem nie chcą z publicznych pieniędzy opłacać występów Conchity Wurst, to ja nie chcę, by z moich podatków wspierać jakiekolwiek organizacje wyznaniowe. Podkreślę: z surową konsekwencją nie chcę wspierać żadnych, a nie tylko katolickich.

Życzyłbym sobie, żeby ci ludzie z taką samą zaciekłością walczyli ze wszystkimi zagrożeniami dla dzieci w mass mediach. Bo serio ktoś chce mi powiedzieć, że te schematy doskonałości w panienkach z silikonem, pożądane a jednocześnie niemożliwe do osiągnięcia przez dziewczynki, to pikuś w porównaniu z Conchitą? Jest zupełnie odwrotnie.

9 na 10 obywateli naszego kraju nie ma słuchu muzycznego. Gdyby X-Factor nie miał jurorów, wygrywaliby ci, którzy potrafią ujmująco wzruszyć się z dumną mamą na scenie, opowiadając, że ich życie jest jak jedna wielka droga krzyżowa. Na ludzi patrzymy przez pryzmat emocji. I wcale nie twierdzę, że to źle. Pod jednym warunkiem: wyciągajmy z tego lekcję tolerancji, a nie dokładajmy kolejną cegiełkę w murze nienawiści.