Tak bardzo się cieszyłem, że wpisem pt. „Ćpam od 25 lat. I dobrze mi z tym” wyczerpałem w czerwcu temat swobody i wolności. Myliłem się.

Jak bumerang wracają uczestnicy marszów z pochodniami. Tym razem z różańcami w rękach, blokując wejście do teatru. Znów do tych tępych, baranich, pustych łepetyn nie dociera jedna prosta rzecz. Bardzo ważna rzecz!

Sztuka Golgota Picnic, choćby była największym bluźnierstwem i wypaczeniem, nie wchodzi przez okna do domów. Nie stuka kolbą w nocy o północy, nie przystawia lufy do skroni, nie dzwoni, nie narzuca się, nie prosi o haracz, nie zmusza, nie zaczepia sama na ulicy.

Ba! Nie ma jej nawet w przestrzeni publicznej. Jest pozbawiona ambicji powielania formatu procesji Bożego Ciała – nie wychodzi jak glizda po deszczu na setki ulic w jednym momencie.

Jest sztuką teatralną. A co to znaczy? To znaczy, że mogą ją zobaczyć tylko nieliczni. Ci, którzy mają trochę pieniędzy, jeszcze więcej oleju w głowie, ale co najważniejsze, chcą, ale nie muszą.

Po jednej stroni ci, którzy tą swobodę i wolność odkryli, a po drugiej ci, których ta sama wolność ogranicza.

To brzmi jak film z gatunku science-fiction (przepraszam fanów tego gatunku, bo to może już obraza). To brzmi absurdalnie, niewiarygodnie (OMG, ledwo to na klawiaturze wystukałem), ale taka jest brutalna prawda.

Swoboda i wolność, która nikomu się nie narzuca, wyzwala u innych poczucie ograniczenia. Tego nikt w żadnym filmie nie wyreżyserował, a dzieje się naprawdę.

Przypomina mi to zdrowego, wypuszczonego na wolność ptaka, który udaje, że nie może jednak latać. Ojoj, nie mogę ruszać skrzydełkami, a inni mogą. Podziobie więc tych, co latać mogą. Bo to przecież ich wina, to oni mnie ograniczają.

To takie przykre, że Polska jest jak dziecko z zespołem Downa. Należy kochać, nie należy porzucać, ale nie należy mieć nadziei, że kiedyś wyzdrowieje.