Robert jest ujmująco poczciwym, nieco już starszawym pracownikiem sklepu z artykułami budowlanymi. Kiedy nie może zasnąć, oddaje się nocą leniwemu, wręcz rytualnemu przesiadywaniu w swojej ulubionej knajpce. Popija koktajle, chłonie ambitną literaturę, obserwuje za oknem ślimaczą egzystencję swojej okolicy. Obrazek ociekający nieśpiesznym żywotem emeryta. Ale to tylko pozory. Bo Robert poznaje wkrótce Teri, nastoletnią prostytutkę.

Bardzo szybko wyjawia ona Robertowi, że marzy o wyrwaniu się spod dyktatu swojego alfonsa. Gdy poczciwy pracownik sklepu dowiaduje się o brutalnym pobiciu prostytutki przez swojego protektora, zabiera do kieszeni pokaźny plik gotówki i z odwagą wkracza do burdelu. Kładzie na stół kilka patyków i negocjuje warunki wycofania się Teri z branży. Kiedy słowne pertraktacje nie przynoszą skutku, Robert kładzie trupem pięciu gangsterów w 19 sekund.

Ale na drodze do głównego celu posuwa się znacznie dalej. Bezwzględnie czyści miasto z szumowin i przekupnych policjantów. Dzięki temu zwraca na siebie uwagę szefa sutenerskiego gangu, który więzi Teri. Teddy, bo tak nazywa się głowa całej szajki, z respektem i podziwem odnosi się do nadludzkich zdolności Roberta, którego karty przeszłości doprowadzają do służb specjalnych.

Ile chcesz mieć szans?

W jednej z ostatnich scen filmu pt. „The Equalizer”, grający Roberta McCalla Denzel Washington, daje Teddiemu ostatnią szansę, by wycofał się ze swojej działalności. Szansę dawał wszak też każdemu z jego podwładnych, których bezlitośnie eliminował za każdym razem, kiedy stawali mu na drodze.

Czy teraz już domyślasz się, dlaczego tak wielu ludzi boi się indywidualistów?

Oni nie dają wielu szans. Często nie dają nawet drugiej szansy. Wystarczy, że wyrosłeś w środowisku roboczo nazywanym „nic się nie stało”, albo ktoś niewiele wymagał i nie wyciągał konsekwencji, a każdy indywidualista będzie dla ciebie ogromnym lękiem.

Oni nie pytają, czy w imię sprawiedliwości społecznej mogą pociągnąć za wszystkie sznurki i ostatecznie wcisnąć kulkę w łeb. Po prostu to robią. Nie potrzebują przy tym pomocy. Przy ogromnej nieprzewidywalności są bezlitośnie skuteczni.

90 proc. ludzi jest niewolnikiem rzeczywistości. Lęk przed nieznanym jest na tyle duży, że paraliżuje ich działania. Kiedy staje przed nimi bezwzględnie zdeterminowany człowiek, który wymsknął się schematom myślenia i działania, zaczynają się go bać. Szczególnie, kiedy wchodzi na ich terytorium.

Ludzie boją się indywidualistów, bo to jednostki najczęściej zmieniały, zmieniają i będą zmieniać świat. Nie grupy, nie kolektyw, nie zbiorowe myślenie.

Końcówka filmu jest łatwa do przewidzenia. Ale utarty, hollywoodzki schemat „jedyny sprawiedliwy przeciwko wszystkim złym” wcale nie obniża rangi przesłania. On jeszcze bardziej dobitnie pokazuje, dlaczego tak naprawdę lęk przed indywidualistami jest bezzasadny.

To ludzie, którzy mają bardzo wysokie poczucie odpowiedzialności oraz sprawiedliwości społecznej. I biorą ją na własne barki, wyręczając pływających w bezkresnym oceanie znieczulicy.

Możesz się z nimi nie zgadzać, mogą być niekiedy irytujący, przez ich złożoność możesz ich nie rozumieć. Ale najgorsze, co możesz zrobić, to przeszkodzić im (idąc za tytułem filmu) w wyrównywaniu świata do odpowiedniego poziomu.

W imieniu wszystkich indywidualistów, dziękuję.