Ktoś mnie niedawno zapytał, czy ja poprzez sposób myślenia o sobie nie popadam w samozachwyt. Tak, kocham siebie i akceptuję siebie! Trzeba mieć jaja, żeby to na głos publicznie powiedzieć. Bo wielu ludziom takie słowa przechodzą przez gardło jak wasabi. Toż to nie wypada na głos powiedzieć, że kocham siebie.

Często słyszę, że kochanie siebie to bycie narcyzem, egoistą, egocentrykiem, człowiekiem tak bardzo zapatrzonym w swoją zajebistość, że niewidzącym swoich wad. A co najgorsze, niewidzącym potrzeb najbliższych. Nieprawda! Darzenie siebie miłością to pełna akceptacja swojej osoby w każdym wymiarze. Nawet brutalnej prawdy o najgorszych wadach.

Nierzadko bywam krytyczny i wymagający wobec siebie. A krytyka nie jest odrzuceniem i zniszczeniem tego, co we mnie najlepsze, bo miłość to dążenie do doskonałości. Jeśli kochasz drugiego człowieka, to jesteś w stanie zrobić dla niego wszystko. Jeśli kochasz siebie, to robisz wszystko, by twoje życie było zgodne z twoimi wyobrażeniami, pragnieniami, ideałami.

I tu jest idealny moment na cytat Louise Hay, pod którym podpisuje się rękoma i nogami:

„Kiedy rzeczywiście kochamy i akceptujemy siebie takimi, jakimi jesteśmy, wszystko w życiu się udaje. To jakby dookoła wydarzały się małe cuda. Zdrowie jest lepsze, otrzymujemy więcej pieniędzy, związki emocjonalne są bardziej wartościowe, zaczynamy działać twórczo. I to wszystko dzieje się bez większego wysiłku z naszej strony.”

Ludzie na miarę mojego formatu

Dbam o siebie, dbam o swój rozwój osobisty, dbam o to, by innym ze mną było dobrze. Ale ja jestem człowiekiem dość konfliktowym, outsiderem, indywidualistą. Dlatego ludzie, którzy mnie otaczają (kimkolwiek są i jakkolwiek ich nazwę) muszą być skrojeni na miarę mojego formatu. I tak, wówczas wszyscy myślą, że zadzierasz nosa, że jesteś przemądrzały, odpychający, niesympatyczny. To brzmi okropnie, jest niepożądane, narcystyczne, ale taka jest prawda.

Przecież podejmuję takie decyzje, które będą dla mnie z założenia dobre. A jeśli najlepiej mi się pracuje z ludźmi, których sam sobie selekcjonuję, to czego mi więcej do szczęścia potrzeba? Nie wyobrażam sobie zrezygnowania z moich ideałów, z moich wartości, które w życiu wyznaję, z prawdziwego „ja”, żeby nagle ludzie zaczęli mi przypinać łatkę „sympatyczny”, „miły”, „słodki”.

Kiedy zaczynasz blogować, vlogować, być mniej lub bardziej rozpoznawalnym w swoim środowisku, to nie łapiesz do ręki gotowego scenariusza i nie grasz sztuki pod publikę. Jesteś aktorem swojego teatru, wg własnego pomysłu. Sobie sterem, sobie żaglem.

Jeśli jesteś kreatorem, liderem, nie możesz tak bardzo brać do siebie oczekiwań innych ludzi. Nic nie musisz, ale możesz lub chcesz. Nie ulegasz innym, nie uzależniasz się od ich opinii, nie dopasowujesz  się do ich potrzeb. Bo to w końcu ja kreuję to, co jest wokół mnie, to, co jest na miarę mojego formatu, a nie na miarę oczekiwań większości. Sztuką jest dziś znaleźć idealny środek pomiędzy własną wizją, a potrzebami odbiorców.

Naprawdę wolę ludzi, którzy kochają siebie, niż ludzi, którzy mają kompleksy i usilnie próbują tuszować swoje niedoskonałości. I tylko po to, by przypodobać się masie. Bo w masie jest popularność, liczby, pieniądze. Kogo, my kochający siebie, mamy brać za przykład i kochać lub się inspirować, skoro dookoła są tylko tacy, którzy nigdy nie będą w stanie wspiąć się na taki poziom komunikacyjny? Ludzi, którzy są tak wąscy mentalnie jak oczy Azjatów?

Kochanie siebie nie wyklucza zmian, udoskonalenia i nie oznacza totalnego zamknięcia się na świat i życia w kapsule tlenowej. To nie narcyzm! Znam swoją wartość, wiem, na co mnie stać. W pewności siebie nie ma nic złego. Ludzie wyraziści, niepoprawni, mącący, zawsze będą budzić emocje. Zawsze. Dobre albo złe. Ale wolę budzić w części złe emocje, niż być szarą, więdnącą roślinką. Jak każda postać ma swoich zwolenników i przeciwników, tak te wyraziste mają tych drugich w przewadze o wąskich horyzontach.

Naj­więcej cza­su i nerwów kradną mi ludzie, których życie jest nudne i mar­nują czas na nieudolne próby bar­wienie mo­jego. Ale zupełnie niepot­rzeb­nie. Bo ja mam już bar­dzo szczęśli­we, za­jebis­te, ko­loro­we życie. Mo­że pora, by ci, co uznają mnie za niesympatycznego, wzięli kredki do ręki i pomalowali swoją szarość?

photo credit: Nastassia Davis [www.nastassiadavis.com] via photopin cc