Pamiętacie z czasów szkolnych Złote myśli? Takie zeszyty z pytaniami, na które odpowiadali nasi koledzy z klasy. Nigdy takiego nie miałem, ale dobrze pamiętam, co inni chcieli o mnie wiedzieć.

Oprócz trywializmów rodem z piaskownicy były też takie bardziej ambitne. Na przykład o moje marzenia. Zawsze wtedy wpisywałem, że ich nie mam i szybko uznawano mnie za dziwaka. Teraz już wiem, dlaczego moi koledzy-marzyciele nie potrafią spełnić w swoim życiu największych pragnień.

Zbudujemy domek i będzie super…

Spotkanie po latach. Ona nigdy jakoś specjalnie nie zwracała mojej uwagi. Była szara, utuczona przeciętniactwem, choć często marzyła. Wtedy o dużym domu, o mężu, który ją kocha i nie zdradza. I o dzieciach. Takie typowe „zbudujemy cudowny domek i wszystko będzie super”.

– I co, spełniły Ci się marzenia ze szkolnych czasów? – zagaduję ją na spotkaniu po latach
– No niby tak. Mam męża, wychowuję dwójkę dzieci…
– To o czym teraz marzysz?
– Wiesz, moje życie nie jest ciekawe. Dom, dzieci, mąż i tak w kółko. Czasem chciałabym trzasnąć drzwiami i marzę o jakiejś dalekiej podróży do pięknych krajów…

Nie znam jej zbyt dobrze. Ale idę o zakład, że przytłaczająca rutyna wymazuje z jej myśli podróż z mężem i dziećmi. Nie po to się o tym marzy, żeby ciągnąć ze sobą nudną codzienność na drugi koniec świata. To są marzenia o jakiejś odskoczni, totalnym resecie u boku innego mężczyzny.

Ale ona o tym tylko marzy. I nigdy tego nie zrealizuje, choć bardzo tego pragnie. Do końca swych dni na ziemskim padole będzie życiową nieudacznicą. Marzenia to ucieczka od rzeczywistości. A żeby coś w życiu osiągnąć, trzeba tę rzeczywistość okiełznać, a nie od niej uciekać.

Życie wg Paulo Coelho

Jest taka grupa ludzi, których sens życia napędzają Coelhizmy. Coś w stylu „świat na­leży do ludzi, którzy mają od­wagę marzyć” albo „kto nie marzy, ten umiera”. Gówno prawda.

Kiedy słyszę, że ktoś ma jakieś marzenie, to od razu mam przed oczami człowieka pokornie czekającego na cud. Człowieka, który codziennie wstaje z łóżka, spogląda przez okno i naiwnie liczy, że kolejny dzień będzie lepszy. Fantazjuje sobie, że może coś się nagle zmieni. Może dziś stanę się odważna, ładna, a mąż zajmie się dziećmi, pomoże w zakupach, a na dobranoc da buzi i porządnie przeleci?

Marzenia to domena mięczaków i nieudaczników. Często nie są w stanie uznać, że przyczyny niepowodzeń tkwią w nich samych. W ich lenistwie, braku profesjonalizmu, niedoborach determinacji i wytrwałości. Wolą uciekać w marzenia, bo tak jest łatwiej. Stają się one dla nich najlepszym przyjacielem, który przyjdzie pocieszyć w trudnych chwilach. Póki nimi żyją, niczego nie osiągną.

Cele, nie marzenia!

Ludzie sukcesu, twardo stąpający po ziemi, pewni siebie realiści nie mają marzeń. Oni mają cele! Od początku nastawieni są na ich realizację i sukces. Wiedzą, jak to zrobić. Są nierzadko wyrachowani. Znają sposoby, narzędzia i ludzi, dzięki którym po przebudzeniu nie wyglądają przez okno z naiwną nadzieją na lepsze jutro.

Oni po prostu dostają to, czego chcą. Nie marzą o dalekich podróżach, tylko na nie jeżdżą, nie fantazjują o odskoczni, tylko bez skrupułów potrafią bzykać się jak dzikie świerszcze.

Przykłady można mnożyć tak w życiu osobistym, jak i zawodowym. Człowiek nieszczęśliwy oczekuje zadośćuczynienia, jest bierny. Nic nie zmienia, tylko marzy. Tkwi w toksycznym związku, bo ulega presji otoczenia. No bo co rodzina i znajomi powiedzą, jak się rozstaniemy? Tacy ludzie latami czekają, że ktoś im coś zmieni.

Swoje marzenia podrzuć wrogom do ich realizacji. Będą się z nimi męczyć do końca życia. Od biedy pozwól marzeniom odfrunąć, a ambicjom i celom stąpać po ziemi. Mocno!